در صف بندی مرسوم گروهی از هنرمندان همواره خود را جزو جبهه انقلاب طبقه بندی می‌کنند و معمولاً همواره مدعی لزوم حمایت از خود شده‌اند. برخی از این چهره‌ها آثار قابل دفاعی نیز در قبال این حمایت خلق کرده‌اند و برخی دیگر از چهره‌ها نیز این حمایت‌ها را در اصطلاح حیف و میل کرده‌اند و محصول قابل دفاعی نیز نداشته‌اند اما اتفاق مهم‌تر رویکرد این هنرمندان در موقعیت‌های حساس است.
در شرایطی که گرد و غبار حوادث، تشخیص حق و باطل را دشوار می‌سازد، جزو انتظارات نظام حضور نخبگان همه عرصه‌ها به ویژه نخبگان فرهنگی و هنری در صحنه است؛ چهره‌هایی که محبوبیت بیشتری دارند و در جنگ شناختی می‌توانند نتیجه را به نفع جبهه خودی تغییر دهند اما با وجود آنکه مقامات عالیرتبه نظام همواره بر حضور این چهره‌ها در صحنه تاکید کرده‌اند، اغلب ایشان در چنین وقایعی سکوت پیشه کرده‌اند و به تعبیر خودشان اعتبارشان را در این صحنه‌ها به مهلکه نبرده‌اند.
این رویکرد را در حوادث ۸۸، ۹۶، ۹۸ و ۱۴۰۱ به وضوح می‌توان مشاهده کرد و این سکوت عامدانه در مواردی دل اهالی جبهه انقلاب را خون کرده، چرا که آنها می‌بینند برخی خواص هنری که وام دار نظام هستند، چگونه در این مقطع از نظرها پنهان می‌شوند و به محض آماده شدن فیلمنامه‌های بعدی‌شان، برای دریافت بودجه در نهادهای مختلف ظاهر می‌شوند و سهم‌شان را طلب می‌کنند. این رویکرد ممکن است زمینه ساز این تصور شود که گفتار و رفتار این چهره‌ها در وفاداری به نظام تطابق ندارد و آنها بیش از آنکه نظام را قبول داشته باشند، پول نظام را قبول دارند!
اگرچه در این مقطع، شلوغی‌ها فروکش کرده و این اتفاقات دست‌کم در این مقطع به پایان رسیده اما هنوز موضع گیری خواص و کوشش ایشان برای استفاده از برد رسانه‌ای‌شان نه صرفاً برای رفع شبهات میان گروه‌هایی از مردم، بلکه برای نشان دادن اینکه موضع هنرمندان تنها آنچه رسانه‌های خارجی انعکاس داده‌اند نیست و هنرمندان شناخت شده ایرانی هستند که موضع دیگری دارند، ضروری است. از این منظر انتظار می‌رود این گروه دست به کار شوند و نشان دهند واقعاً هوادار نظام و این آب و خاک هستند.
