دسترسی ها

 آیت الله سید عبدالحسین دستغیب از علما و روحانیون مبارز شیراز بود که در شب عاشورای ۱۲۹۲ شمسی در شیراز و در خانواده روحانی به دنیا امد و در طفولیت دروس حوزوی را نزد پدرش آموخت و پس از مرگ پدر، نزد شیخ اسماعیل ملا احمد دارابی و ملا احمد ارسنجانی دوره مقدماتی و سطح را در مدرسه خان شیراز ادامه داد و در سال ۱۳۱۴ به نجف اشرف رفت.

عشق به شهادت، چنان درون این پیر طریقت شیرین جلوه کرده بود که همواره دم از آن می زد.

می فرمود: «این بدن­های ما حیف است. همه خواهند مرد و مرگ حق است، چه بهتر که در بستر نمیریم.»
یکی از دوستانش می گفت: «مژده شهادت را سالها پیش از استادشان حاج آقا جواد انصاری (ره) شنیده بودند و انتظار آن را از سال­ها پیش می کشیدند.»

شهید آیت الله سید عبدالحسین دستغیب در دوران حیات، درس‌های اخلاق فراوانی به مردم می‌داد و در دوران پیش از انقلاب، تاثیر چشمگیری در روشنگری مردم داشت که همین امر باعث شد ماموران ساواک بارها او را ممنوع المنبر، بازداشت و تبعید کنند.

دشمن چند بار طرح قتل ایشان را می ریزد و اقدام به ترور می کند، اما ناکام می ماند. 

ایستادگی ایشان در دفاع از اسلام و انقلاب اسلامی و شجاعتشان در افشای فتنه های دشمنان علیه انقلاب باعث شد دشمنان نتوانند وجود وی را تحمل کنند و در روز جمعه ۲۰ آذرماه سال ۱۳۶۰ هنگامی که از منزل به همراه تعدادی از یاران همراهش به سمت محل برگزاری نماز جمعه می‌ رفت توسط یک زن تروریست « گوهر ادب آواز» که یکی از اعضای سازمان مجاهدین خلق ایران بود با بمب گزاری انتحاری به فیض شهادت رسید.

و بار دیگر محراب، نوای ناله خیز سر می دهد و در سوگ سیدی نورانی مویه می کند؛ سیدی از تبار اسماعیل (ع) که محراب قربانگاه او شد؛ سیدی اهل قلم که برگ­های سبز از بوستان اندیشه اش به یادگار مانده؛ سیدی اهل اخلاق و عرفان که آموزگاری کامل در پارسایی بود و سومین مسافر محراب.

مردی از قبیله نور که نگاهی فراتر از آفتاب داشت و در نگاهش، پنجره دل­ها را روشن می کرد.