بافت تاریخی هر شهر با داشتن ارزش‌های والای فرهنگی، جزئی از هویت و شناسنامه ملی آن شهر است. این بافت‌ها که در قلب شهر‌ها جای دارند، دارای ارزش‌های اقتصادی و فرهنگی اند که باعث شکل گیری بستری هویت شهر می‌شوند.
شهر شیراز مرکز استان فارس و پنجمین شهر بزرگ و پر جمعیت ایران است. بافت قدیم شهر شیراز به مساحت تقریبی ۳۶۰ هکتار درمرکز شهر امروزی جای دارد. این محدوده که ۸/۲ درصد مساحت کل شهر را شامل می‌شود، هسته اولیه شکل گیری شهر شیراز است و طی دوران‌های مختلف تغییر و تحولات زیادی را متحمل شده است که حدود آن دروازه‌ها و حصار دور شهر در دوره زندیه است.
مهمترین مراکز مذهبی شهر و قسمت عمده‌ای از بنا‌ها و مجموعه‌های با ارزش تاریخی در این محدوده واقع است. وجود ۴۰۰ اثر بار ارزش، ۸ دروازه و ۱۲ مرکز محله و ۴ بازار سنتی و مساجد و آرامگاه امامزادگان و چندین محورفرهنگی می‌تواند گویای ارزش‌های نهفته، شیوه زندگی و روابط اجتماعی، آداب و رسوم، باورها، تاریخ و هنر و به طور کلی این تراکم ارزشها، بیانگر هویت تاریخی و فرهنگی دوران تکوین و شکل گیری این محدوده است. حفظ و نگهداری و مرمت این آثار و مجموعه‌های علاوه بر این که حیات دوباره‌ای به این آثار می‌دهد، از نظر اقتصادی و اجتماعی نیز هویت تاریخی فرهنگی شهر شیراز را احیا می‌کند.
برخی از کارشناسان میراث فرهنگی بر این باورند که بافت تاریخی شیراز از نظر فنی و معماری یکی از شاخص‌ترین بافت‌های تاریخی نه تنها در ایران بلکه جهان است چرا که بر اساس معیار‌های اسلامی طراحی شده است. البته طی چند سال گذشته به دلیل پاره‌ای از مشکلات این بافت از ساکنان قدیمی خالی و به محلی پر از آسیب‌های اجتماعی تبدیل شده است.
در همین راستا طی چند وقت اخیر نگرانی هایی پیرامون تخریب این بافت در بین دوستداران شیراز مطرح شده بود که بزرگان، مدیران استان و کلانشهر شیراز طی نامه ای به رئیس جمهور در راستای رفع شبهه در مورد برخی نگرانی های دوستداران شیراز از فروپاشی بافت تاریخی شهر اقدام کرده اند که اصل نامه را در ادامه می بینید:
